“ලිංගිකත්වය යනු උත්පත්තියත් සමගම සෑම අයකුටම ලැබෙන ස්වභාවයක්. ඒත් වැඩිපුරම ලිංගික හිංසනයන්ට ලක්වන්නේ කාන්තාවන්. එයට විවිධ හේතු බලපා තිබෙනවා.
අතීතයේ සිටම ස්ත්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පැවැතුණා. පුරුෂයා තමයි වැඩි වගකීමක් ගනිමින් පවුලේ ගෘහමූලිකයා ලෙස සමාජ කාර්යයට දායක වුණේ. දඩයම් යුගයේදී තියුණු දෘෂ්ටිය ශක්තිමත් බාහු ඇති පුරුෂයා දඩයමට යෝග්‍ය වුණා. පිරිමියා තම ශක්තිය තුළින් ආර්ථිකය ගොඩනගනකොට ගැහැනිය නිවසේ කටයුතු කරමින් දරුවන් රැකබලා ගත්තා. මෙලෙස ගොඩනැගුණු පුරුෂාධිපත්‍යය අද දක්වාම පැමිණෙනවා. පවුල් සංස්කෘතිය යුතුකම් වගකීම් ඉටුකිරීමෙහිලා එය ඉතා හොඳ බැඳීමක්. ඒත් මාක්ස් වැනි සමාජ විද්‍යාඥයන් විග්‍රහ කළේ මුලින්ම කාන්තාව සූරාකෑමට ලක්වන්නේ පවුල තුළින්ම බවයි. අදටත් සම්ප්‍රදායික පවුල තුළ මව පියා අතර වගකීම් බෙදීමේ ගුණාත්මක පැතිකඩ අපි දකිනවා.
අතීතයේ සිට පැවැත ආ පිරිමියාගේ බලගතුකම පමණම ද කාන්තා ලිංගික හිංසනයට බලපාලා තියෙන්නේ කියන කාරණය අපි තර්කානුකූලව සොයා බැලිය යුතුයි. අපේ ජනශ්‍රැතියේ සඳහන් වෙනවා පේදුරුතුඩුවේ සිට දෙවුන්දරතුඩුව දක්වා සර්වාභරණයෙන් සැරසුණු කාන්තාවකට තනිව නිරුපද්‍රිතව ගමන් කළ හැකිව තිබුණ බව. එදා එහෙම ආරක්ෂාවක් තිබුණේ ඇය අද වගේ අඩනිරුවතින් නොගිය නිසා වෙන්නත් පුළුවන්. මෙවැනි පසුබිමකදී අපි සොයා බැලිය යුතුයි අපි විසින්ම ඇතිකර ගත් ස්වයංවිනය, ආකල්ප සහ පාලනමය වෙනස්කම් පිළිබඳව. කෙනෙක් තර්ක කළ හැකියි පිරිමියකුට මෙන්ම ගැහැනියකට තමන් කැමැති විදියට සමාජයේ ජීවත්වෙන්න අවස්ථාව සැලසිය යුතුයි කියලා. හැබැයි ඒ හැසිරීම් තුළින් යම්කිසි සමාජයක තිබෙන ධර්මතා හා අගනාකම් විනාශ නොවිය යුතුයි. තවත් කෙනෙක් චෝදනා කරන්න පුළුවන් අපි යල්පැන ගිය සම්ප්‍රදායික දෘෂ්ටියකින් කතා කරනවා කියලා. නමුත් මේකේ තියෙන බලගතුම දේ තමයි වර්තමානය තුළ තිබෙන සංස්කෘතික වෙනස. ලිංගිකත්වය කියන දෙය ඇතැම්විට ඇහෙන් දකින දේ තුළ නිර්මාණය වෙන්න පුළුවන්.
ඒ නිසයි කොච්චර කාන්තාවෝ අඩනිරුවතින් ඇන්දත් කමක් නෑ එය බලන කෙනාගේ දෘෂ්ඨියේ ඇති වැරැද්දයි මෙයට බලපාන්නේ කියන මතය මතුෙවන්නේ. ඒකත් එහෙම විය හැකියි. බටහිර සමාජය සමග ලිංගිකත්වය කියන කාරණය සංසන්දනය කර බැලීමේදී දැකගත හැකි වෙනස්කම් රාශියක් තිබෙනවා. විශේෂයෙන්ම ඒ රටවල කුඩා දරුවන්ට ලිංගිකත්වය කියන එක සාමාන්‍ය කාරණයක් කරලයි සමාජානුයෝජනයට ලක්වන්නේ. සමහර වෙලාවට විවාහයට පෙර එකට ජීවත්වීම, ගැටවර වයස පසුවෙනවාත් සමගම පවුලෙන් වෙන්වී වෙන වෙනම ඔවුන්ට ජීවන අත්දැකීම් ලබාගැනීමට සලසාදීම, වැනි දේත් සමග ඔවුන්ට ලිංගිකත්වය සාමාන්‍ය දෙයක් වී තිබෙනවා.
අපේ සංස්කෘතිය තුළ නම් මේ තත්ත්වය වෙනස්. විවාහ වෙන වයස වෙනකම්ම මව්පියෝ දරුවන්ට රැකවරණය දෙන්න සූදානම් වෙලා ඉන්නේ. අපි තවමත් සම්ප්‍රදායන් අගනාකම් සමග ජීවත්වෙන පෙරදිග පවුල රැකගන්නා ජාතියක්. එහෙම රටක අපි බටහිරින් ගේන හැමදෙයක්ම වැළඳගන්න ඕනෙ ද? අද බොහෝ කාන්තාවන් තමන්ට නොගැළපෙන අසංවර විලාසිතා ඇඳ පැළඳගෙන පොදු ස්ථානවල ගැවැසෙනවා. මෙවැනි දේ නිසා කුඩා දරු දැරියන් පවා ලිංගික භාණ්ඩ ලෙස දකින පිරිසක් ඉන්නවා. යමෙක් කියනවා නම් අපි අඳින්නේ අපිට ඕන විදියට, එයට නිදහස තිබිය යුතුයි කියලා, එ් අය හිතන්න ඕන අද තියෙන්නේ හැමදේම අලෙවි වෙන මිලක් තිබෙන සමාජයක් කියන එක.
එදා ගැහැනිය ගැන ලියවුණු කවි ගීත සුන්දරයි. අර්ථාන්විතයි. විශේෂයෙන්ම ගැහැනියගේ පියයුරු වර්ණනා කිරීමේදී අම්මා කෙනකු ලෙස ළමැදේ පිරෙන කිරි පිළිබඳවයි කිව්වේ. එතැන තිබුණේ මව් සෙනෙහස, ගෞරවය. ඒත් අද ලියැවෙන ඇතැම් ගීත ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්. එය වෙළෙඳපොළ තුළ රාගය උද්දීපනය කරන භාණ්ඩයක් කරගෙන තිබෙනවා. ඒ බයිලා ගීත තුළින් අැය සරාගී චරිතයක් කර තිබෙනවා. එවැනි සමාජයක ප්‍රේමය අර්ථ දක්වන්නේ කොෙහාම ද? ගම්පෙරළියේ නන්දාගේ ප්‍රේමය තුළ කොතරම් ගෞරවයක් හික්මීමක් තිබුණා ද? එදා සාහිත්‍යය කියලා දුන්නේ ආකල්පමය සංවර්ධනයක්. ඒත් අද දරුවෝ ආදරය පටන් ගත්තෙම හෝටල් කාමරයකින්. ලිංගිකත්වය මුල්කරගෙනයි ආදරය කරන්න පෙළඹෙන්නේ. එවැනි සමාජයක ජීවත්වෙන අය කාන්තාව වෙළෙඳ භාණ්ඩයක් කරගෙන කියන බයිලා සිංදු අහන අය, අසම්මත වීඩියෝ බලන අය, කාන්තාව ලිංගික හිංසනයට පත් නොකරනවා යැයි කියන්නේ කොහොම ද?
එවැනි පසුබිමකදී අඩනිරුවත් විලාසිතා කරගෙන යන ගැහැනියට යම් යම් කරදරවලට මුහුණදීමට සිදුවන එක අද සාමාන්‍යකරණය වී තිබෙනවා. අපි විලාසිතා කළ යුතුයි. හැබැයි අපි ඒ අවස්ථාව ස්ථානය පිළිබඳ අවබෝධයෙන් සිටිය යුතුයි. විශේෂයෙන්ම බස් එකේ කෝච්චියේ යනකොට බාගෙට ඇඳගෙන යනව ද? ඒ විලාසිතා නිසා තමන් අපහුතාවයට පත් නොවෙයි ද කියලා තමන්ම කිරලා මැනලා බැලිය යුතුයි.
යමෙක් හිතනවා නම් බාගෙට ඇන්දම හරි පොෂ් කියලා එය මිත්‍යාවක්. වී කරලක් පැහෙනකොට බිමට නැමෙනවා වගේ කාන්තාවකගේ ලස්සන තිබෙන්නේ ඇගේ තිබෙන විනීතකම අඳින පළඳින විදිය අනුවයි. සමාජය ගෞරව කරන්නේ එවැනි අයටයි.
ඒ නිසා මම විශේෂයෙන් කියනවා රාත්‍රී කාලයන්හි හෝ පොදු ප්‍රවාහන සේවාවලදී සිදුවන කාන්තා අතවරවලට අභිප්‍රේරණයක් ඒ පාර්ශ්වයෙනුත් තියෙනවා කියලා. අපි වින්දිතභාවය පිළිබඳව කතා කරනකොට ජීවන විලාසිතා න්‍යාය, දෛනික ක්‍රියාකාරකම් න්‍යාය පිළිබඳව කතා කරනවා. ඉන් කියන්නෙත් යම්කිසි වින්දිතයෙක් ලිංගික හිංසනයන්වලදී අභිප්‍රේරණය දනවන විදියට අනුගමනය කරන ජීවන විලාසිතාව ඊට හේතු පාදකවන බවයි.
(උදාහරණ ඇඳුම් අඳින විදිය, ජීවන චර්යාව, ආශ්‍රය කරන යාළුවෝ, සමාජශාලා.)
අපි ජීවත්වන්නේ හුදකලාව නොවෙයි. පුද්ගලයන් සමූහයක එකතුවකින් සමාජය නිර්මාණය වෙලා තිබෙන්නේ. ඒ සමාජය පවතින්නේ තරමක අගනාකම් හා නීතිරීතිවලට යටත්වයි. විශේෂයෙන්ම කාන්තාවන් මතක තබාගත යුතුයි එදා සර්වාභරණයෙන් සැරසී තනිව දෙවුන්දරතුඩුවේ සිට පේදුරුතුඩුවට ගිය කාන්තාව එසේ ගියේ අඩනිරුවතින් නොවන බව.
ඒ නිසා කුඩා කාලයේ සිටම විලි වසාගෙන සංවරව ඇඳුම් පැළඳුම් ඇඳීමට සිතට ගත යුතුයි. එය ගොඩේකමක් නොවෙයි. එය සංවරකමක්. අඩනිරුවත නොපෙන්වා අලංකාර විලාසිතා කළ හැකියි. අද සමාජයේ ඉන්න පිරිමින් ද අවධානයට ගත යුතු කරුණු තියෙනවා. ඇතැම් පිරිමි තමන්ගේ පවුලෙන් ඈත්වෙන අයථා සබඳතා ගොඩනගා ගන්නවා. සම්බාහන ආයතන මුවාවෙන් කරගෙන යන ගණිකා නිවාසවලට යනවා. සමාජ මාධ්‍යවල ඇති අසභ්‍ය වීඩියෝ බලනවා. මේ හැමදේකින්ම ලිංගිකත්වයයි අලෙවි වෙන්නේ. ඔවුන් නොදැනුවත්වම සමාජ රෝගවලට ගොදුරු වෙනවා. ෙහාඳට තිබෙන පවුල් කඩා ඉහිරෙනවා. මේ කරුණු අවබෝධයට ගත යුතුයි. සංවර්ධනය කළ යුත්තේ ආකල්පයි.
ජපානය වගේ රටවල් හතරේ පන්තිය වෙනකල් විෂය කරුණු උගන්වන්නේ නෑ. ආකල්පමය සංවර්ධනයයි කරන්නේ. ඒත් අපේ රටේ දරුවන් පෙරපාසල් කාලයේ සිටම ශිෂ්‍යත්ව තරගයටයි ලැහැස්ති කරන්නේ. ඒ වගේම සීමා මායිම් දාලා ලිංගිකත්වය කියන එක වහලා තබනවා. ළමයින්ට ඒ පිළිබඳව ඇත්තේ ලොකු කුතුහලයක්. පීඩාකාරී අධ්‍යාපන රටාව හා තාක්ෂණ සමගින් දෙන වැරදි ලිංගික අවබෝධය නිසා ළමයි සමාජ විරෝධී පෞරුෂයකින් යුතුව ඇති දැඩි විය හැකියි. ඒ තුළිනුත් සිදුවන්නේ අපරාධ.
ලිංගික හිංසනය, ලිංගික රෝග, සමාජ අපගාමී ක්‍රියා, මෙහි අවසන් ප්‍රතිඵලයයි. ඒ නිසා ලිංගික අධ්‍යාපනය අද කාලීන අවශ්‍යතාවක් බව පේනවා. මේ තත්ත්වය තේරුම් අරගෙනයි කාන්තාවෝ විලාසිතා කළ යුත්තේ.”
ආචාර්ය නෙරන්ජි විජේවර්ධන
අපරාධ විද්‍යා හා අපරාධ යුක්ති අධ්‍යයනාංශය
ආචාර්ය නෙරන්ජි විජේවර්ධන මහත්මිය 2019 පෙබරවාරි මස 24 වන ඉරිදා දින ලංකාදීප පුවත්පතට ලබාදුන් සම්මුක සාකච්චාව ඇසුරිනි.